Lezing architectuur: Van less is more naar de verbeelding
Van “less is more” naar “less is a bore”
In de jaren zestig van de twintigste eeuw krijgt het vooroorlogs modernisme, dat zich in de jaren vijftig middels de wederopbouw als belangrijke stijl heeft gemanifesteerd, steeds meer varianten. Sommige stellen zich kritisch op tegenover het “minder is meer” mantra. Naast aluminium en glas wordt ook beton als bouwmateriaal verder onderzocht, waarbij het brutalisme haar naam krijgt van het Franse woord voor onbewerkt beton; concrete brut. Grootmeesters als Le Corbusier, Louis Kahn en Oscar Niemeyer bouwen over de hele wereld.
Het structuralisme en bijbehorende metabolisme roepen op om weer naar de menselijke schaal te kijken en probeert daarbij passende structuren en eenheden te vinden. Belangrijke architecten zijn de Nederlanders Aldo van Eyck en Herman Hertzberger.
Architectuurcriticus Kenneth Frampton schets met zijn kritisch regionalisme een architectuur die enigszins in het tijdloze modernisme past maar anderzijds, door materiaal gebruik en nadruk op de plek, aansluit bij lokale tradities. Bijzondere oeuvres van uiteenlopende architecten als Alvar Aalto, Jorn Utzon, Charles Correa, Geoffry Bawa, Rafaele Moneo, Alvaro Siza en vele naderen worden hierbij ontsloten.
Het neo futurisme van Archigram, Superstudio e.a. is niet zozeer uit om architectuur daadwerkelijk te bouwen, maar wil de verbeelding aan de macht. En keert zich daarmee het meest af van het modernistisch mantra van “less is more”. Hiermee doemt het postmodernisme al op met “less is a bore”.
aanmelden
Heb je meer interesse in het gehele Uit de Kunst programma rondom de jaren '60? Klik hier voor het volledige aanbod